Vandaag liep ik met mijn kleinzoon in het park; prachtig hoe de bomen beginnen te verkleuren. En ik vond mij eerste glanzende kastanje in de prikkel bolster van de enorme paardenkastanje waar ik onder stond. Wat een wonder toch dat deze kastanje de totale potentie en groeikracht in zich draagt om uiteindelijk na jaren tot volle wasdom te mogen komen.

Om te kunnen groeien vraagt rust, warmte, licht en ook tijd. Ik sprak vanmorgen door de telefoon een cliënt die zich zo verdrietig en ontmoedigd voelde omdat ze al zo lang niet vooruit kwam en geen verbetering zag in haar situatie. Het vraagt dan ook een diep besef dat groei en ontwikkeling echt tijd nodig heeft en de natuur leert me dat in de winter er ogenschijnlijk niets groeit, maar diep in de aarde vindt een proces van creatie plaats. Niet zichtbaar voor het menselijk oog, maar in stilte kan het hart waarnemen. Daar, verscholen in het innerlijk van jezelf, groei je als mens en met compassie kan jij tot bloei komen.

Dus als je deze herfst de machtige bomen ziet, herinner je dan dat ook zij ooit ergens in het kleine, in het stille, in het voor het menselijk oog, onzichtbare tot wasdom zijn gekomen.